Plaatsvervangende schaamte

De Nederlandse cultuur is in alles - behalve de schilderkunst – even armzalig als haar gevoelsleven, taal en lompe manieren. Dat wordt je weer onder de neus gewreven als je hoort en ziet wat wij naar het Eurovisie Songfestival durven afvaardigen. Vergelijk die armzalige klompenpolka eens met zomaar een populair Spaans popliedje, van Alejandro Sanz.
En huiver van schaamte en wanhoop over onze platgeslagen klamme delta…
http://www.youtube.com/watch?v=5LoLlRcLwms

Deze tekst zingen duizenden fans woord voor woord mee...

Amiga mía, lo sé, solo vives por el,
que lo sabe también, pero el no te ve
como yo, suplicarle a mi boca que diga
que me ha confesado entre copas,
que es con tu piel con quien sueña de noche
y que enloquece con cada botón que
te desabrochas pensando en sus manos.
el no te ha visto temblar, esperando
una palabra, algún gesto un abrazo.
el no te ve como yo suspirando,
con los ojitos abiertos de par en par,
escucharme nombrarle.
¡Ay amiga mía! Lo se y el también.

Amiga mía, no se que decir,
ni que hacer para verte feliz.
ojalá pudiera mandar en el alma o en la libertad,
que es lo que a el le hace falta;
llenarte los bolsillos de guerras ganadas,
de sueños e ilusiones renovadas.
yo quiero regalarte una poesía;
tu piensas que estoy dando las noticias.

Amiga mía, ojalá algún día escuchando mi canción,
de pronto, entiendas que lo que nunca quise
fue contar tu historia
porque pudiera resultar conmovedora.
pero, perdona, amiga mía,
no es inteligencia, ni es sabiduría;
esta es mi manera de decir las cosas.
no es que sea mi trabajo, es que es mi idioma.

Amiga mía, princesa de un cuento infinito.
amiga mía, tan solo pretendo que cuentes conmigo.
amiga mía, a ver si uno de estos días,
por fin aprendo a hablar
sin tener que dar tantos rodeos,
que toda esta historia me importa
porque eres mi amiga .


Lieve vriendin, ik weet het, je leeft alleen voor hem; en hij weet dat ook
maar hij ziet jou nooit zoals ik je zie, (de woorden) uit mijn mond smeken(d), dat ik zal gaan zeggen dat hij tussen twee borrels mij bekende dat het jouw huid is, waarvan hij elke nacht droomt, en dat hij gek wordt als hij denkt aan hoe jij ’s avonds knoopje voor knoopje je bloesje losmaakt, denkend aan zijn handen..
Hij heeft je niet zien rillen, hopend op een woord van hem, een gebaar, een omhelzing. Hij ziet je niet zoals ik je zie, smachtend, je oogjes wijd opengesperd luisterend terwijl ik zijn lof zing.
Oh meisje! Ik weet het, en hij weet het ook.

Schat, ik weet niet wat te zeggen, ik weet niet wat ik moet doen om jou te zien stralen. Ik wou dat ik je kon laten beseffen wat het is dat hij mist; dat ik je zakken kon vullen met oorlogsbuit, met dromen en nieuwe illusies.
Ik wil je een gedicht cadeau doen - en jij vindt dat ik maar wat bazel.

Ik wou, mijn lief, dat op een dag jij luistert naar mijn lied, en ineens beseft dat wat ik niet wilde, was jouw verhaal te zingen – want dat zou zo maar kunnen ontroeren. Vergeef me, vriendin, ik probeer heus niet bijdehand te doen, niet wijs zelfs – dit is nu eenmaal mijn manier van praten. Niet omdat dat is wat ik doe voor de kost, maar omdat ik zo denk en spreek.

Mijn vriendin, mijn eeuwige sprookjesprinses; ik probeer je alleen zover te krijgen, dat je eens echt met me praat. Ik hoop ook, lieve vriendin, dat ik eens zonder al deze nodeloze omwegen leer spreken. En dat dit belangrijk is voor mij, omdat jij mijn vriendin bent.